Þjóðhátíð

Ég get ómögulega ímyndað mér matvöru og byggingarvöruverslanir opnar 17. júní heima á Íslandi þegar ég var að alast upp. Það hefði bara aldrei verið samþykkt af stéttarfélögunum. Hvernig þetta er núna veit ég auðvitað ekki, hef ekki verið á Íslandi á þjóðhátíðardaginn svo lengi að ég hef ekki nokkra hugmynd um hvernig þetta gengur allt fyrir sig núna. En hérna í Frakklandi eru stærstu stórmarkaðirnir opnir í dag - á Bastilludaginn - 14. júlí! Við erum á leiðinni í matvöruinnkaup og svo ætla ég að fara í byggingarvöruverslun til að kaupa hitt og þetta fyrir húsið. Við höfum ekki verið hérna neitt að ráði síðan við fluttum inn, svo það er óteljandi dútl og smá lagfæringar sem ég þarf að taka mér fyrir hendur. Sem er fínt - kann vel við það.

En í París voru miklar skrúðgöngur og þar var haldið uppá daginn með pomp og prakt. Nýi forsetinn bauð mektarmönnum og konum frá hinum Evrópulöndunum að koma og sjá hvað Frakkarnir halda vel uppá daginn og eflaust spjalla eitthvað um frekari samvinnu. En fyrir nokkrum dögum síðan rakst ég á frétt sem sagði frá því að Sarkozy muni bregða útaf venjunni sem forverar hans höfðu komið á og láta vera að náða nokkur þúsund fanga á þjóðhátíðardaginn! Honum finnst nefnilega ekki sæmandi forseta að náða fanga og losna við þá úr fangelsum til þess eins að leysa húsnæðisvandamál fangayfirvalda. Á síðasta ári náðaði Chirac, forveri Sarkozys, til dæmis um 3000 fanga á Bastilludaginn og það virkaði ekki nema einsog dropi í hafið - afbrotamönnum fjölgar svo mikið í fangelsunum að eitthvað verður að gera í málunum. En spurningin er bara hvort þetta sé rétta leiðin. Ég sá í heimildarmynd á BBC að kynferðisafbrotamönnum í Bretlandi er oft ekki stungið í steininn af því að fangelsin eru alltof þröngt setin. Og þeir fá bara áminningar og er síðan sleppt aftur.

Ég held það þurfi að endurskoða hvernig fangelsi eru fjármögnuð - af því um það snýst allt saman, hversu miklu þjóðfélagið þarf að kosta til svo afbrotamönnum sé haldið bakvið lás og slá - og þar þarf til smá byltingu. Frakkarnir gætu gert það vel. Mér finnst að fangar eigi að vinna við eitthvað sem er arðskapandi - einsog múrsteina eða plastpokagerð - á smá launum og þannig borga þeir að hluta til fyrir setuna í steininum um leið og þeir vinna sér inn pening til að eiga eftir setuna. Það ætti alla vegana að vera hægt að standa undir launakostnaði fangavarðanna með svoleiðis stússi. Og þannig væri hægt að finna meiri peninga til að byggja fleiri fangelsi fyrir alla afbrotamennina - sem væri gott fyrir þá og okkur hin líka!

Bastilludagurinn haldinn hátíðlegur í Frakklandi

Góðmeti

Í fyrradag, daginn sem Alan Johnston var frelsaður úr prísundinni eftir að hafa verið rænt á götum Gaza, og daginn sem bretar og vinir þeirra ástralar voru að yfirheyra lækna og aðra heilbrigðisstarfsmenn vegna hugsanlegrar þáttöku í misheppnuðum sprengjuárásum í Bretlandi, komu vinir okkar í heimsókn og auðvitað var aðalumræðuefnið í þessu boði okkar það sem virðist standa okkur næst - matur! Alvarlegir viðburðir á alþjóðavettvangi eru manni auðvitað ofarlega í huga, en það sem oft sameinar okkur farandlistamennina er það sem maður þarf að innbyrða til að hafa krafta til að koma fram á sviði.

Ég þreytist aldrei á að vegsama íslenska lambakjötið og í þetta sinn lét ég ekker verða af því heldur. En þessir vinir okkar; hann er hálf ítalskur og hálf belgískur og hún er hálf finnsk og hálf ensk, vildu að eitthvað meira en þessar lofræður mínar væri reitt fram - þau vildu fá að smakka íslenskt lambakjöt! Það er erfitt fyrir nokkurn mann sem ekki hefur fengið að smakka þetta stórkostlega kjöt að ímynda sér þvílíkt góðmeti um er að ræða. Vandræðin eru þau að hérna í Brussel er erfitt að kaupa íslenskt lambakjöt og mér hefur hingaðtil ekki tekist að finna nokkurn mann sem getur selt það í sæmilegu magni. Auðvitað verður maður að treysta á góðvild annarra að koma með læri hér og hrygg þar þegar flogið er hingað til Evrópu, en það væri miklu betra ef hægt væri að kaupa þetta í venjulegum búðum hérna. Mér skilst að einhver hreyfing sé á viðræðum við Evrópusambandið um að leyfa innflutning á einhverjum matvælum frá Íslandi, en ég vill bara lambakjöt! Hjálpið mér og öllum þeim sem vilja fá að bragða heimsins besta lambakjöt - íslendingar - farið að flytja út lambakjöt til Evrópu!

Óperukveðja

Ég hef verið með fiðring í fingrunum að geta bloggað sjálfur eftir að hafa fylgst með félögum mínum blogga lengi vel og einungis gert athugasemdir við þeirra skrif, án þess að hafa frumkvæðið sjálfur. Þetta hefur reynst mér næstum óbærilegt hingaðtil og uppá síðkastið hefur mér æ oftar hugsað til þess að hugmyndin að því að blaðra sjálfur á mínu eigin bloggi sé í sjálfu sér ekkert svo fjarstæðukennd. Sjáum til, kannski gefst ég upp fljótlega og þetta verður þá ekkert annað en blaður útí bláinn.

Ég er um þessar mundir að syngja í óperuuppfærslu í Gent á Spaðadrottningunni eftir Pjotr Tsjækovskí, þar sem ég er í hlutverki greifans Tomskí - nafnið passar vel! - sem er í sjálfu sér ekki í frásögur færandi. Hinsvegar er frægasta söngkona Belga, Rita Gorr, í hlutverki greifynjunnar - og það er merkilegt - því hún er núna 81 árs og þetta er síðasta óperuuppfærsla hennar. Hún kveður hérmeð heim óperunnar og stígur ekki framar á svið í óperuhlutverki. Hún ákvað fyrir löngu síðan að þetta yrði hennar svanasöngur, en það breytir því hinsvegar ekki að hún á í stökustu vandræðum með að sætta sig við að hérmeð sé ferill hennar sem flytjanda á enda. Búinn. Auðvitað var þetta hennar eigin ákvörðun, en ef heilsan leyfði það, þá er ég viss um að hún myndi halda áfram að syngja opinberlega. Á sýningunni í gær veitti borgarstjórinn henni heiðursmerki borgarinnar, enda er hún fædd í Gent, og áheyrendurnir í óperunni voru ósparir á klappið og kveðjurnar, hróp og köll, bravó, brava! Við komum framá svið í lokin í pörum og ég leiði hana alltaf mér við hlið og í gær voru fagnaðarlætin gríðarleg - um leið og við birtumst risu allir áhorfendur úr sætum sínum og hrópuðu og klöppuðu. Sannarleg "standing ovation" sem virtist aldrei ætla að enda. Þessi elskulega dama tók við kveðjum áheyrendanna klökk og djúpt snortin og eftirá hélt hún áfram að segja okkur, yngri kollegum sínum, að við verðum að grípa öll þau tækifæri sem okkur bjóðast til að vinna af hörku, standa okkur vel og njóta þessa stórkostlega starfs sem við höfum valið okkur. "Profitez de votre jeunesse" var meðal þess sem hún sagði okkur. Mér finnst ég alltaf eldgamall, enda hefur ævisagan mín hingaðtil verið frekar fjölskrúðug, svona í samanburði við marga aðra, en auðvitað er ég ekki nema fertugur og í samanburði við þessa ágætis konu er ég ekki nema hálfnaður - ennþá gætu bestu árin verið framundan, hver veit! En ég held samt að hún þurfi ekki að líta til baka með alltof mikilli eftirsjá. Það eru ekki margir söngvarar sem öðlast viðlíka frama og hún gerði á sínum tíma - hljóðritaði með Solti og fleiri snillingum - og söng flestar af bestu rullunum í sínu fagi og það í bestu óperuhúsunum á sínum 58 ára ferli. En það er samt erfitt að kveðja. Ég get vel skilið það. Hvað tekur svo við? Eftir að hafa eytt öllum sínum starfsárum á óperusviðinu getur verið erfitt að sætta sig við að hætta þessu brölti og taka sér frí frá starfinu.

En tilfellið er að það er ekki alltaf undir okkur komið hvort við höfum einhverja vinnu eða ekki - aðrir ákveða það oft fyrir okkur. En það er augljóst að meðan maður hefur einhverja vinnu og fær tækifæri til að gera það sem maður fær ómælda ánægju af er best að gleyma því ekki að athafnir okkar í dag verða minningar elliáranna. Það þýðir að best sé að gera ekkert með hangandi hendi - leggja sig vel fram. Það er margt sem ég sé eftir að hafa gert, eða látið ógert, en mér sýnist að lærdómurinn af að kynnast þessari merku konu geti hugsanlega verið sá að það sé best að einbeita sér að því sem vel hefur farið. Að reyna að búa til og eiga góðar minningar. Vonandi tekst það!